تأثیر دو نوع فعالیت بدنی، بر پاسخ vegf-a سرمی مردان غیر ورزشکار

از جمله سازگاری های مهمی که در پی تمرینات ورزشی رخ می دهد، افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز است.  فاکتور رشد آندوتلیال عروقی (vegf) نقش میتوژنیک برای سلول های آندوتلیال دارد و واسطۀ مهمی در فرایند آنژیوژنز به شمار می رود. هدف از تحقیق حاضر، مقایسۀ تأثیر دو نوع فعالیت بدنی بر پاسخ vegf-a سرمی در مردان غیر ورزشکار بود. به همین منظور 11 مرد غیر ورزشکار (میانگین سنی80/23 سال) به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده و تناوبی شدید پرداختند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از اجرا گرفته شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه های تکراری (repeated measures)، برای بررسی تغییرات درون گروهی vegf و از آزمون آمار استنباطی t  مستقل برای مقایسۀ داده های برآمده از دو نوع فعالیت بدنی استفاده شد. اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده موجب افزایش vegf-a سرمی بلافاصله بعد از اجرا شد (44/31 درصد). همچنین دو ساعت بعد از اجرای این فعالیت، سطح vegf-a سرمی همچنان به افزایش خود ادامه داد و نسبت به سطح استراحتی 90/59 درصد افزایش یافت. بلافاصله بعد از اجرای فعالیت تناوبی شدید، سطح vegf-a سرمی کاهش یافت (74/10 درصد)، اما دو ساعت بعد از اجرا نسبت به سطح استراحتی، افزایش 20/13درصدی نشان داد. بررسی های مقایسه ای بین دو فعالیت هوازی پیشرونده و تناوبی شدید نشان داد که اختلاف معناداری بین این دو نوع فعالیت در میزان اثرگذاری بر سطوح vegf-a سرمی مردان غیر ورزشکار، در سه مرحلۀ قبل (257/0p=)، بلافاصله (620/0p=) و دو ساعت بعد از اجرا (704/0p=) وجود ندارد. بر اساس یافته های این تحقیق، اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده و یک جلسه فعالیت تناوبی شدید، به یک اندازه می توانند سطوح فاکتور آنژیوژنیکی vegf-a سرمی مردان غیر ورزشکار را تحت تأثیر قرار دهند.